Od Martela

Oczywiście jak w moim zwyczaju( może nawet i w tradycji… xD) od razu gdy wstałem zacząłem skakać i biegać jak nieogarnięty. Zamiast zjeść śniadanie i napić się wody, to mądry Martel musiał pędzić jak szalony po polu i oczywiście nie obyło się bez katastrofy. A więc może zacznę od początku..

Otworzyłem oczy, mocno ziewając. Nagle coś za krzakami zaszeleściło. Podniosłem uszy do góry, a wzrok skierował się w szurające odgłosy. Przekręciłem głowę w lewo, przymrużając jedno oko. Na szczęście zza krzaków wyskoczył szaro-biały zając, który po zobaczeniu wielkiego konia, uciekł i schował się w swojej norze. Wstałem na nogi, przeciągając się. Moja niekończąca się energia dawała już we znaki i gdy tylko podniosłem się na nogi, zacząłem galopować przed wielką, rozciągającą się polanę. No i jak mówiłem, nie pomyślałem o jedzeniu. Galopowałem, nie zważając na lód i śnieg, że jest ślisko i zimno. No i bum. Poślizgnąłem się kopytem o lodowatą powierzchnię i wylądowałem w zaspie, uderzając głową w drzewo.

-Au…- stęknąłem i wstałem, otrzepując z ciała śnieg.

Grzywka opadła mi na oczy, a ja próbowałem ją zdmuchnąć na bok, przy tym zwalając resztki śniegu. Oczywiście potknąłem się o kamień i znowuż się wywróciłem. Tym razem nie wstałem. Nagle nad sobą zobaczyłem znajomą postać.

-*RUDY!!!*- krzyknąłem w myśli.

-Yyy… Martel? Co ty robisz?- zapytał żartobliwie rudy ogier, patrząc na mnie i uśmiechając się szeroko.

-Rudy! Ty mordo moja!- krzyknąłem i jak najszybciej wstałem

Zacząłem skakać i biegać wokoło jak jakiś koń z dziczy i zachowywałem się jak niedorozwinięty źrebak.

-Dobrze, że cię widzę Rudzielcu kochany. Wiesz… Czy ty zdajesz sobie sprawę jak ja tęskniłem???- przystanąłem i spojrzałem na wariującego ogiera.

-A czy ty sobie zdawałeś sprawę jak ja tęskniłem??? Fajnie widzieć przyjaciela…

-Przyjaciel to za mało… Najlepszy przyjaciel… Haha!- śmiałem się

Obok nas przechodziły różne zwierzęta, patrząc na nas dziwnie i nieznajomo.

-Spokojnie. Mój przyjaciel za mocno walnął się o drzewo…- powiedział ze śmiechem Rudy.

-Rudzi! Biegniesz ze mną?- spytałem i nagle zaburczało mi mocno w brzuchu.

Uświadomiłem sobie, że jeszcze nie jadłem śniadania i jestem mocno głodny. Ale co tam… Przecież mam obok siebie najlepszego kumpla… który zapewne już jadł śniadanie… No, ale nic. Stanąłem obok niego i mocno się otrzepałem z resztek śniegu, który zalegał w mojej bułanej sierści.

<Rude? Dokończysz moje zwariowane opowiadanie, pełne szaleństwa i optymizmu? xD>