Od Lian

Każdy mój krok sprawiał ból. Ale nie ból fizyczny, lecz wewnętrzny. Zdawałam sobie sprawę, że tak naprawdę wcale nie musiałam być taka przygnębiona. Znalazłam stado, poznałam Remusa... jednak... jednak brak mi było tych momentów z dzieciństwa gdy chodziłam na spacery z matką. Była chora i wcale nie musiała ale wiedziała, że to kocham i dlatego to robiła. Teraz rozumiem jak wielkim wysiłkiem wewnętrznym musiała się wykazać by pokonać tą całą frustrację i panoszącą się po jej ciele zarazę. Mimo to... do ostatniej chwili była uśmiechnięta. Pamiętam jeszcze jak mówiła "Czekałam na ciebie całe życie". Może więc powinnam ją naśladować...? Walczyć z przeciwnościami losu i mimo to być szczęśliwą? Odnajdywać pozytyw w każdym źdźble trawy, każdym podmuchu wiatru... tak chciałabym żyć.
- Ale nie mogę.- dokończyłam na głos. Widziałam, że przypatruje mi się czwórka koni, pasąca się w ciasnym stadku. 3 klacze i jeden ogier. Wiedziałam już, że starają się o jego względy i myślały, że będę ich przeciwniczką. Ja nie miałam takich zamiarów i skierowałam swe kroki na miejsce gdzie trawa miała żywsze kolory. Nie zastanawiałam się długo i zaczęłam ją jeść. Śmiać mi się chciało, bo wszystkie klacze patrzyły na mnie z uwagą. Z drugiej strony to trochę krępowało i w końcu zaczęła mnie ogarniać lekka złość. Zaczęłam więc dla odstresowania kłusować wokół łączki. Oczywiście tamte wodziły za mną wzrokiem jak szalone więc w końcu nie wytrzymałam. Podbiegłam do nich i powiedziałam z lekkim wyrzutem:
- Mam coś przyczepione do ogona, że tak się na mnie patrzycie?- jedna parsknęła w odpowiedzi, dwie pozostałe patrzyły się na mnie z oburzeniem. Jak ja miałam czelność im zwrócić uwagę, och! Jestem nieśmiałą, to prawda, ale nie przesadzajmy. Czułam się jak prześladowana!
- My tylko... Jestem Rosalie.- w końcu zdecydowała się odezwać pierwsza. Była srokata i trochę niższa ode mnie. Mimo to miała zgrabną sylwetkę i (gdyby nie to gapienie!) wyglądała na całkiem miłą. Mimowolnie się do niej uśmiechnęłam.
- Ja Lian. Jestem tu od bardzo niedawna i poznaję tereny...- nie dokończyłam, bo nagle kara klacz z blond włosiem westchnęła ze zdziwienia:
- Tak całkiem sama?!- była wręcz przerażona tym faktem, czego ja zupełnie nie zrozumiałam.
- No... tak. Takie dziwne?- chyba wydałam im się nienormalna bo spojrzały po sobie. Nawet nie zauważyły, że przy chwili wolnego ich kochaś uciekł w siną dal. No może ta jedna, bo zaraz zawołała:
- Cześć!- wszystkie jej odpowiedziałyśmy i tamta odbiegła dzikim cwałem. Chciałam się zaśmiać, ale to mogłoby urazić resztę towarzystwa, na co nie chciałam się wcale narażać. W końcu znów wróciłyśmy do mojego tematu.
- Skoro nie masz przewodnika... To może my cię oprowadzimy, co?- byłam wręcz wniebowzięta. Same z siebie zaproponowały mi spacer i to jeszcze długi! Wiedziałam, że będzie mi tu lepiej, ale ze aż tak? Uśmiechnęłam się promiennie.
- Skoro naprawdę chcecie... to o tym tylko marzę!- zaśmiałyśmy się chwilę i kłusem ruszyłyśmy w stronę pobliskiego lasu.

<Rosalie? Moonlight?>